‘You should take the girls’

De tijd vliegt, alweer een week voorbij! Hoop dat het bij jullie in NL (of ergens anders op de wereld) ook nog steeds goed gaat! Hier gelukkig wel. Bijna niemand kan mijn naam hier uitspreken, dus veel mensen op stage noemen mij Elisabeth (wat mijn 2e naam is voor de mensen die dat niet weten..) Ik denk dat ik daar maar mee moet leren leven want de meesten willen het niet eens proberen uit te spreken als ik mijn naam zeg.

Dinsdag avond waren we uitgenodigd voor de Youth Night van de kerk waar Ronny ook bij zit, de ene week is er namelijk volleybal en de andere week is er Youth Night. Dat gingen we dus maar is bekijken aangezien er hier verder ’s avonds toch niks te doen is. We kwamen iets te laat binnen want we dachten dat het minder ver rijden was dan het was, en er was een bandje aan het spelen op het podium in de kerk. Ginny (het zusje van Ronny) die we de week ervoor al bij de volleybal ontmoet hadden kwam ons heel hartelijk verwelkomen en ze vond het zo leuk dat we er waren. Dus dat is fijn! Na het optreden van het bandje waarbij iedereen in de zaal (behalve wij natuurlijk) alles mee zong gingen we pictionary spelen met Bijbelverzen. De groep werd in 4 groepen verdeeld, dus Laura en ik zaten allebei in een andere groep. Omstebeurt moest er iemand uit de groep een Bijbelvers tekenen (elke groep dezelfde) en welke groep het dan het eerste geraden had, had gewonnen. Best leuk! Ik heb zelf ook nog een keer getekend, ze hadden het bijna geraden alleen een andere groep was ons net voor, maar ik was toch best trots op mezelf. Uiteindelijk was het een gelijkspel met 3 groepen en na een laatste Bijbelvers had mijn groepje gewonnen. Daarna gingen we terug in de kerk nog een filmpje kijken over Christenen en hun rolmodel, daarna was er in verschillende groepen een discussie daarover. Onder de 16, de jongens van boven de 16 en de meisjes van boven de 16. Wij zaten dus bij de laatste groep, aan het einde van de discussie werd er nog gezamenlijk gebeden. Ginny wou graag daarna nog voor ons bidden, daarbij voelden we ons natuurlijk wel erg vereerd. Daarna was het afgelopen en zijn we naar huis gegaan want de volgende dag moesten we natuurlijk weer heel vroeg op stage zijn.

De volgende dagen op stage waren leuk, ik werkte op het lab en Laura in de melkprocessing ruimte. Op het lab is het erg gezellig, ondanks dat er geen AC aanwezig is. ’s Morgens monsters van de melk halen op de boerderijen en de testen daarmee doen en de rest van de dag de producten die tot die dag houdbaar zijn en de op de dag zelf geproduceerde producten testen. Daarbij werkte ik weer samen met Carlos en meestal waren we veel te snel klaar met alle testen dus ging hij me op internet laten zien wat we nog allemaal moeten zien in Belize. Superleuk dus! Donderdag vertelde Carlos dat hij met een trip die vanuit zijn dorp georganiseerd werd naar Caracol (de grootste maya ruines in Belize) ging. Dus Danny (onze stage begeleider) zei, ‘you should take the girls’. Zo kwam het dat Carlos geregeld had dat wij afgelopen zondag mee mochten voor 15 BZD p.p. terwijl je normaal als toerist minimaal 50 USD betaald.

Vrijdag de 13e na het werk zouden we gelijk naar San Ignacio gaan, dat is de grotere plaats hier in de buurt. Carlos gaat altijd Hitch Hiking (liftend) van en naar het werk, aangezien benzine erg duur is en hij zo ver weg woont. Maar aangezien wij toch naar San Ignacio gingen en hij daar niet zo heel ver vandaan woont hadden we aangeboden dat hij wel mee kon rijden. Helaas de rit verliep niet zo gemakkelijk. Eerst gingen we pinnen bij de bank in Spanish Lookout, maar nadat Laura en ik gepint hadden was het automaat leeg. Balen dus want Carlos moest ook nog pinnen. En toen gingen we verder naar de Esso (benzinestation, ja die hebben ze hier ook gewoon) werkte het stuur van de auto in eens niet meer. Wel eerst de auto vol laten gooien met benzine natuurlijk en daarna vragen wat er aan de hand is aan de man die daar werkte. Die kon ons vertellen dat we niet met de auto verder konden rijden, aangezien de band waardoor het stuur werkt gebroken was (of zo iets.. ik ben niet zo technisch). Gelukkig waren we nog in Spanish Lookout en niet halverwege onderweg naar San Ignacio, dus toen maar de man van wie we de auto gehuurd hebben gebeld en die kwam de auto ophalen. Omdat wij ons hotel (de goedkoopste natuurlijk) al geboekt hadden zijn we toen wel gelijk naar San Ignacio vertrokken. Helaas hadden we de bus (er gaan er maar 2 op een dag) naar San Ignacio al gemist, dus de bus die langs de weg naar de veerboot gaat gepakt en daar uitgestapt en gaan lopen richting de veerboot. Het was handig dat Carlos erbij was, want die wist de weg. Wij hadden wel ongeveer opgezocht hoe we moesten rijden maar natuurlijk niet precies. Dus toen we bijna bij de veerboot waren was er toch nog een auto die ons wel even een lift kwam geven en daarna stonden we in de rij voor de veerboot zijn we uitgestapt en naar voren gelopen, dat scheelde natuurlijk heel veel tijd. Na op de veerboot weer een andere lift geregeld te hebben (er passen maar 3 auto’s tegelijk op de veerboot) gingen we met die auto door naar Santa Elena. We mochten achterin de pick-up van de auto zitten bij een emmer erg vies uitziende vissen, er gingen ook nog 3 andere lifters mee. In Santa Elena moesten we weer uitstappen en ieder moest 1 BZD betalen, de meeste mensen vragen hier niks aan lifters maar sommige doen het wel. Op zich een goede manier van snel geld verdienen. Santa Elena is de plaats aan de andere kant van de rivier als San Ignacio dus we waren er bijna, vanuit Santa Elena weer de bus gepakt en daarmee voor 2 BZD p.p. in San Ignacio aangekomen. Handig dat Carlos mee was want die kon ons toen gelijk even laten zien waar ons hotel zat en waar de plek was waar we die zondag op de bus moesten wachten voor onze trip naar Caracol. Daarna is Carlos nog maar even in San Ignacio gaan pinnen (aangezien wij de ATM in Spanish Lookout leeg hadden gepint) en naar huis gegaan. Laura en ik hebben toen onze spullen in onze hotelkamer gedumped en toen zijn we bij een restaurantje/sportsbar (Mr. Greedy’s) gaan eten. We hebben allebei een maaltijd salade genomen want we missen de groentjes hier toch wel behoorlijk. Daarna terug in het hotel gedoucht en omgekleed en op bed in slaap gevallen omdat we zo moe waren van de hele dag werken. Maar we wouden het uitgaansleven van San Ignacio toch nog wel even zien dus wij aan de jongen die in ’t hotel werkte (Santos) gevraagd waar of dat we heen konden gaan, want we hadden natuurlijk geen idee. Hij zei dat het Casino (waar ook een club in is) erg leuk is voor toeristen maar als we meer wouden dansen moesten we naar Blue Angels de club die naast ons hotel zat gaan. Dus we gingen dat eerst maar is proberen, wij de Blue Angels in een maar is een Rum and coke bestellen aan de bar. De rum and coke was lekker maar in die club voelden we ons niet zo op ons gemak, misschien omdat we als 2 blanke meisjes iets teveel opvielen tussen de andere mensen in de club of omdat we continue aangesproken werden. Niet helemaal onze plek dus, dan maar bij het Casino kijken. Toen we na strenge controle (wat ze bij iedereen doen) binnen waren gekomen in het Casino zagen we eerst alleen een grote ruimte vol met van die gokautomaatjes en een paar speltafels en een podium waar een live bandje aan het optreden was. Na even rond gelopen te hebben zagen we dan ook de deur naar de ‘club’ het heette bar/lounge. Dus wij daar naar binnen, bleek dat daar maar 2 andere mensen waren dus ook niet echt leuk dus. Daarna nog even in de grote zaal naar het live bandje geluisterd en toen zijn we maar weer terug naar het hotel gegaan.

Na een nacht erg slecht geslapen te hebben en toch maar blijven liggen tot 11 uur, zodat we het ontbijt wat bij het hotel inbegrepen was gemist hadden zijn we maar weer opgestaan om het plaatsje is te gaan bekijken. We hadden al gehoord dat er markt is op zaterdag dus daar zijn we eerst maar is gaan kijken. Een drukke bedoeling met veel kraampjes waar ze verschillende dingen verkopen. Laura had daar als ontbijt een mango in stukjes in een zakje en een zakje van wat wij dachten dat het bananen chips was gekocht. Ik echter nog niks want ik had nog geen trek en van de dingen die ik daar zag kreeg ik nou ook niet echt meer trek. Laura heeft op de markt nog een shirt gekocht wat ze tijdens stage aan kan en verder hebben we nog wat door het plaatsje gelopen. ’s Middags zijn we naar het San Ignacio resort gegaan waar we voor 12BZD (achterlijk duur dus) in het zwembad konden zwemmen. Het was maar een klein zwembadje maar toch wel lekker om even af te kunnen koelen en in de zon te kunnen liggen. Daar ook nog 2 Britse jongens ontmoet (deze studeerden ook al medicijnen en deden hun werkervaringweken in het ziekenhuis in San Ignacio) waar we even gezellig mee gekletst hadden en afgesproken om ze die avond weer te zien om mee op stap te gaan. Toen de zon bijna weg was zijn we bij het zwembad weggegaan en terug naar het hotel gewandeld, daar weer gedoucht en omgekleed en toen zijn we op straat taco’s gaan eten. Omdat Santos ons aangeraden had dat de taco’s erg lekker zijn. Dat waren ze zeker, maar het was toch wel een aparte ervaring en een beetje eng (dat we geen gekke ziektes zouden krijgen) om dat eten van die kraampjes op straat te kopen. Daarna als toetje nog een ijsje gehaald bij een Italiaanse ijsboer, voor 1BZD kreeg je al best wel veel ijs, en het was erg lekker! We zijn nog ongeveer een uurtje op het muurtje blijven zitten waar we hadden gegeten, je wordt dan dus echt door elke man die daar langs komt aangestaard en we zijn er achter gekomen dat veel auto’s daar rondjes rijden. Waarom ze rondjes rijden zijn we alleen nog niet achter.
Daarna zijn we ons klaar gaan maken om op stap te gaan en de Britse jongens zouden in de Mr. Greedy’s zijn dus daar gingen wij ook maar eerst een drankje doen. Daar waren ook nog 3 Britse meisjes die de jongens al kenden van de universiteit dus die gingen ook mee. We gingen met 2 auto’s naar een club, wat eigenlijk ook nog geen 5 minuten lopen was. De club was alleen gelegen op een hele rare plaats, namelijk met uitkijk over de begraafplaats. Ik heb hier nog geprobeerd een fatsoenlijke foto van te maken dat is echter niet zo heel goed gelukt. Het was op zich wel gezellig in de club en omdat we met een groepje waren werden we niet zo lastig gevallen door al die lokale mannen. Rond half 1 waren Laura en ik moe en omdat we wisten dat we de volgende ochtend weer om 5.15am op moesten staan was het voor ons tijd om naar bed te gaan. Dus terug gelopen naar het hotel en lekker (not, hotel naast een club = herrie en we hadden alleen een ventilator dus erg heet) gaan slapen. De volgende ochtend dus vroeg de wekker en uitgecheckt. We mochten onze spullen nog in het hotel laten, zodat we dat niet de hele dag mee hoefden te slepen.

Zoals afgesproken stonden wij om 06.00am voor het politiebureau op de bus van de trip te wachten. Om 06.30 was deze er dan eindelijk. Eenmaal in de bus werden we door Carlos voorgesteld aan een vriend van hem die ook mee was, Fabio. Dus toen vertrokken we richting Caracol, het is best wel een eindje rijden.. dat is dus de reden waarom ze zo achterlijk vroeg weg wouden. Na een hobbelige weg kwamen we in het plaatsje San Antonio waar de bus een stop hield voor de plaatselijke supermarkt zodat iedereen die nog wat eten wou halen dat kon doen. Helaas bleek toen ook dat er een band van de bus stuk was dus die moest eerst gerepareerd worden voordat we weer verder konden. Na ongeveer een half uur (denk ik) was de bus weer in staat om verder te rijden en kon iedereen weer de bus in. Na nog een stuk rijden over de slechte weg (niet verhard en erg hobbelig met veel bochten) kwamen we bij de plek waar je moet melden zodat er beveiliging mee kan naar Caracol. Echter waren we daar 3 kwartier te vroeg dus zijn we eerst naar Rio Frio Cave (een hele mooie grot) gereden die daar toch vlakbij was. Na daar een halfuurtje rond gelopen te hebben, een hoop foto’s gemaakt te hebben en ik natuurlijk weer in het water gegleden moest zijn (natte schoen en broek) moesten we weer terug naar de bus om onze reis naar Caracol te vervolgen. Vanaf daar reed er een auto met beveiliging voor ons. Je mag namelijk alleen tussen half 10 en 2 uur naar Caracol en dan met beveiliging omdat het vlakbij de grens met Guatamala is en er al meerdere opstandjes zijn geweest. Ik denk dat het vanaf daar nog ongeveer een uurtje rijden was en toen waren we dan eindelijk. Na van 1 van de militairen gehoord te hebben dat je goed bij elkaar moest blijven mochten we dan toch echt de Maya ruïnes gaan bekijken. Wauw wat mooi, en het zijn er nog best veel. We hebben daar met zn 4en (Laura, Carlos, Fabio en ik) rond gelopen en zijn ruïne op en af geklommen. Daarna waren we wel erg moe en hebben we nog even gelunched voordat we weer de bus in moesten omdat het al 2 uur was. Op naar Rio on pools, een erg mooi stukje in de rivier waar je allemaal kleine diepere stukjes heb afgescheiden van elkaar door stenen. Het gaf me een beetje het idee van het het spelen in de rivier wat Louise en ik vroeger altijd in Frankrijk deden. Weer met zijn vieren zijn we over heel veel stenen geklommen en we hebben erg veel lol gehad. Laura en ik waren blij dat de jongens erbij waren want soms was het toch best lastig om over te komen en dan is een beetje hulp toch best fijn. Oh ja Carlos en Fabio wisten ons ook te vertellen dat de chips die Laura de dag ervoor gegeten had geen bananen chips is maar plantain chips. Het is wel familie van de banaan maar het smaakt eigenlijk naar naturel chips terwijl het eruit ziet als een banaan. Toen was het alweer tijd om terug te gaan en uiteindelijk waren we na een hele gave dag om 17.30 weer terug in San Ignacio. Waar we onze tassen opgehaald hebben in het hotel en toen naar de bushalte zijn gelopen om na eerst nog wat plantainchips gekocht te hebben de bus van 18.00 richting Belmopan te nemen. Om op het kruispunt richting Spanish Lookout uit stappen want dichterbij kan je niet komen met de bus op zondag. Vanaf daar zijn we liftend verder naar huis gegaan, don’t worry mam iedereen lift hier en we werden opgepikt door een mennonieten vrouw die de mensen kent bij wie we wonen dus die heeft ons netjes thuis gebracht.

’s Avonds na supper maar vroeg naar bed gegaan want de volgende dag weer vroeg op stage. Stage week 2, dit keer zijn de rollen omgedraaid. Laura in het lab en ik in de melkprocessing ruimte. In de melk processing ruimte is het erg saai want de meeste handelingen die er gedaan worden zijn erg zwaar en kan ik dus niet doen, verder is niet heel veel te doen dus is het veel wachten en kijken naar het proces. Gisteravond weer naar de volleybal geweest, was wel weer gezellig. Het is leuk om er even uit te zijn ’s avonds en wat beweging te hebben.
Gister is ons ook verteld dat de board tot 1500 BZD betaald voor ons verblijf. En waar we nu verblijven is de huur alleen al 1500 BZD en zal er nog 1000 BZD op komen voor het eten. (ong. 8 BZD p.p per maaltijd) dus nogal duur. Waarschijnlijk gaan we dus toch verhuizen naar het verblijf waar ze ons eerst geplant hadden. Daar zijn we namelijk 600 BZD kwijt aan huur en met eten erbij in totaal zou het 1450 BZD zijn. Scheelt een hoop geld dus, het is alleen wel iets verder weg.. maar dat geeft niet!

Sorry voor mijn alweer veel te lange verhaal, ik hoop dat jullie wel de moeite hebben genomen om het helemaal te lezen. De week is alweer over de helft dus ik ben benieuwd wat we verder nog gaan beleven. We hebben nog geen plannen voor komend weekend dus dat blijft nog even een verrassing!

Liefs Marije